Gritty woman in lockdown
Zo snel als dat de maatregelen rondom Corona ingevoerd werden, zo snel werden ze afgelopen week ook weer afgebouwd. Ik twijfel er niet over dat voor veel mensen deze veranderingen elke keer als een verassing komen en dat het voor sommige mensen lastig is om hier goed mee om te gaan. Ik vertel jullie in mijn blog van deze maand hoe het voor mij is.
Nadat ik eerder afgestudeerd was dan gepland moest ik snel schakelen en mijzelf, naast mijn sportcarrière gaan richten op mijn professionele carrière. Vanwege de onzekerheid rondom het Corona virus en de financiële omstandigheden op dit moment was het nog niet zo makkelijk om snel te schakelen en gesprekken aan te gaan met mogelijke nieuwe werkgevers. Het was duidelijk dat bedrijven meer tijd nodig hadden om te schakelen.
Daarnaast waren er in mijn sportcarrière ook veel veranderingen. Het was inmiddels duidelijk dat de atletiekwedstrijden voor dit jaar afgelast waren. Ik moest mijn doelen voor mijn sport carrière verleggen naar 2021. Eén van de gevolgen daarvan is dat het nu een goed moment is om te verhuizen voor mijn sport zodat ik dicht bij een nieuwe en hele goede trainer kan gaan wonen.
Ik houd er zelf niet van om dingen maar half te doen en ik ben er van overtuigd dat niemand verder komt met twijfels en gedachtes van “wat als…”. Dus ik heb de afgelopen maanden gebruikt om na te denken wat ik de komende jaren wil en wat ik wil bereiken. Ik heb besloten dat ik ga verhuizen voor mijn sport. Daarnaast wil ik mijzelf ook verder ontwikkelen in mijn werk, maar dat moet dus bij een nieuwe werkgever, in de buurt van Amsterdam, want dat is waar ik ga wonen.
Zoals je je kunt indenken brengt ook dat weer veel veranderingen met zich mee. Opnieuw schakelen dus! Afgelopen maanden moet ik dat zo vaak doen dat ik inmiddels wel een chauffeur van een auto met oneindig veel versnellingen lijk. Bij elke verandering een versnelling hoger. Soms voelt het wel alsof ik de controle dan een beetje kwijt raak. Maar het is voor mij en voor jullie belangrijk om daar rustig mee om te gaan en die controle terug te kunnen krijgen. Pak de dingen stapje voor stapje aan.
Bedenk wat je écht wil, hoe je daar kunt komen, en wat je daar voor moet doen. Schrijf het desnoods op, net zoals je je persoonlijke carrière manifest kunt opschrijven.
Daarnaast vind ik dat het belangrijk is om ook je rustmomenten te nemen. In Eindhoven hebben mensen in parken en fietspaden mooie teksten neergezet zoals “ruik eens” en “luister eens”. Als je dan een momentje neemt om te luisteren hoor je bijvoorbeeld vogels, spelende kinderen of pratende mensen. Dan merk je dat de wereld ook door gaat als je zelf even niks doet.
Inmiddels is bekend dat de maatregelen rondom Corona weer afgebouwd worden en gisterenavond zag ik een bericht dat het afgelaste NK atletiek opeens tóch weer ingelast is. Opnieuw schakelen dus. Ik heb afgelopen maanden zelf heel erg veel geleerd van het schakelen, het stellen van doelen, het stellen van prioriteiten en het zorgen voor rust voor mezelf. Hopelijk kunnen jullie ook zeggen dat je veel hebt geleerd en als dat niet zo is: het is nooit te laat om iets nieuws te leren. Succes!
Problemen omzetten in mogelijkheden
Goed nieuws! Ik ben afgestudeerd, en ook nog eens eerder dan verwacht. Doordat iedereen nu werkt vanuit thuis en er heel veel dingen zijn afgelast heb ik afgelopen maand alle tijd gehad om aan mijn scriptie te werken. Dit had als gevolg dat ik mezelf sinds vorige week Master of Science en Ingenieur mag noemen, cool! Zo heeft het COVID-19 virus ook iets positiefs.
Hoewel ik blij ben dat ik nu afgestudeerd ben (en met een best goed cijfer van een 7,5) vind ik het ook wel erg spannend wat de toekomst gaat brengen. Ik vind het leuk om te leren en ik heb heel erg van mijn studentenleven genoten. Doordat ik ongeveer 1,5 maand eerder ben afgestudeerd dan ik oorspronkelijk had gepland heb ik nog niet echt plannen gemaakt voor wat ik nu verder ga doen, maar ik ben iemand die niet goed stil kan zitten dus ik weet zeker dat er weer heel snel iets op mijn pad zal komen.
Het afstuderen was wel erg raar. Dit moest online gebeuren en ik zat dus op het afgesproken moment in mijn eigen kamer voor de webcam om mijn afstudeerpresentatie te geven. Vrienden en familie konden vanuit hun eigen kamers ook online mee kijken. Na 1,5 uur presenteren en vragen beantwoorden moest ik nog een half uurtje wachten op de beoordeling en toen hoorde ik definitief dat ik geslaagd ben. Thuis. Van achter mijn eigen bureau.
Ik vind het wel heel erg jammer dat ik nu geen feest kan geven en dat ik de vreugde niet in het echt met andere mensen kan delen, maar ik heb wel veel felicitaties gehad en een afstudeerfeest gaat er zeker nog komen!
Ik weet zeker dat er voor jou, als lezer, ook heel veel dingen anders gaan dan hoe het altijd al geweest is en dat er veel dingen zijn die erg jammer zijn, maar ik heb het gevoel dat de Nederlanders langzaam gaan wennen aan de huidige situatie. Ik vraag me heel erg af hoe lang het allemaal nog gaat duren en wat het nieuwe “normaal” wordt, maar we kunnen niks anders doen dan volhouden, afwachten en er het beste van maken.
Zoals ik schreef had het onderbreken van de normale gang van zaken voor mij als gevolg dat ik meer tijd had voor het afstuderen. Wat ik bij andere mensen en bedrijven zie is dat ze dit moment aanpakken om bijvoorbeeld achterstallig onderhoud te doen of juist te kijken naar verbeteringen en investeringen waar ze normaal niet de tijd voor hadden. Dit vind ik super tof om te zien! Gewoon het beste er van maken en problemen omzetten in mogelijkheden. Voor jou is dit misschien een mooi moment om eens wat extra bij te leren of eens wat extra dingen te proberen om je carrière een boost te geven. Misschien een nieuwe CV? Een leuke cursus? Of ontwikkel je jouw persoonlijk carrièremanifest (PCM)?
Ik wens je in elk geval veel succes met het aangrijpen van nieuwe kansen, en ook sterkte in deze tijd. Ik ga nu zelf aan de slag voor mijn eigen carrière. In mijn blog van volgende maand lezen jullie misschien wel wat mij dit heeft opgeleverd. Tot snel!
RESET
True freedom comes from mastering the meaning of the events in your life.
Tony Robins
De wereld staat op zijn kop. Het Corona-virus beheerst het leven van ons allemaal en het ziet er naar uit dat hierin voorlopig geen verandering komt.
De afgelopen weken ben ik verslingerd geraakt aan sociale media, het nieuws en mijn smartphone. Ik ben me er volledig van bewust dat mijn blindstaren op het ‘nu’ een verslavende en passieve manier is om grip te krijgen op deze nieuwe werkelijkheid. Ik besef ook dat mijn gedrag absoluut niet effectief is en het nauwelijks iets oplevert. Inmiddels heb ik dan ook de afspraak met mezelf gemaakt om twee keer per dag het laatste nieuws te volgen en het daarbij te laten.
Tegelijkertijd gaat mijn leven gewoon door, pas ik me aan en ontwikkel ik stap voor stap nieuwe routines en gewoontes. Bijna als vanzelfsprekend en zonder al te veel vraagtekens te zetten bij het wat, hoe en waarom van het ‘nieuwe normaal’ in mijn eigen kleine wereldje.
Ik realiseer me dat ik ook in ‘mijn nieuwe normaal’ – met hier en daar wat aanpassingen -mee blijf draaien op de automatische piloot.
En dat wil ik niet. Wat altijd zo normaal was, is immers zo normaal niet meer.
‘Een leven dat niet onderzocht wordt, is het leven niet waard’ volgens Socrates.
Ik ga deze crisis zien als een kans om te reflecteren. Ik wil dat dit virus me stof tot nadenken geeft. Mij een kans biedt om anders naar mijn wereld te kijken, te herijken wat echt van waarde voor mij is en na te denken over hoe ik in het leven sta en wat ik eruit wil halen.
Ik ben razend benieuwd waar deze reis naar binnen mij zal brengen!
Iedereen kan nu wel wat grit gebruiken
Ik houd er altijd van een positieve instelling te hebben, en dat probeer ik ook aan mijn maandelijkse blogs mee te geven maar deze maand was er weinig positief nieuws in de media. Door het Coronavirus gaat het ene na de andere evenement niet door en het ene na het andere bedrijf sluit zijn deuren. De ontwikkelingen rond COVID-19 gaan ontzettend snel! Een halve week geleden had ik het idee dat het hier in Nederland nog lang niet zo ver was als op andere plekken, maar het is toch opeens heel snel gegaan. Zeker in Brabant gingen verschillende maatregelen nog wat eerder in dan in de rest van Nederland.
De komende tijd wil ik erg mijn best doen om zelf niet ziek te worden en ook om verdere verspreiding te voorkomen. Voor mij, als jong en gezond persoon is het virus misschien minder gevaarlijk, maar dat geldt niet voor iedereen. Ik houd mijn hart vast en ik hoop dat we hier keuzes moeten gaan maken welke patiënten in de ziekenhuizen wel of niet geholpen kunnen worden..
Behalve gevolgen voor de gezondheidszorg heeft het virus nog veel meer gevolgen. Misschien wel te veel om te kunnen beseffen. Het is afwachten hoe lang dit nog gaat duren en wat voor invloed het bijvoorbeeld op de economie gaat hebben.
Één van de gevolgen die ik zelf in de gaten houd is het annuleren of verplaatsen van sportwedstrijden. Dit is een Olympisch sportjaar en ik had veel zin in deze zomer. Eind juli zijn de Olympische Spelen en een maand later is het EK atletiek dus het zou een mooie sportzomer worden. Het is nog wat vroeg om er van uit te gaan dat evenementen in juli en augustus niet door gaan, maar het is zeker niet ondenkbaar. Verder is het zo dat sporters zich niet kunnen kwalificeren voor de grote toernooien doordat wedstrijden op dit moment niet door gaan en ik vraag me af wat daar de oplossing voor gaat zijn.
Voor mij zelf heeft het op sportgebied ook invloed. Door het inreisverbod in Amerika gaat mijn trainingskamp niet door. Echt enorm balen! Ik moet toegeven dat ik in de eerste instantie vooral aan mezelf dacht. Ik krijg mijn geld niet terug en ik had super veel zin om met een goed trainingskamp door te groeien naar Europees niveau, maar ik wil nu vooral even iedereen bedanken die op dit moment keihard aan het werk is om de gevolgen van het virus zo veel mogelijk te beperken.
We ervaren allemaal gevolgen van deze epidemie, maar vergeet niet om te denken aan de mensen om je heen en aan de mensen achter de schermen.
Op dit moment kan iedereen wel wat grit gebruiken. Vergeet niet: soms moeten we zo goed mogelijk om gaan met tegenslag om daarna weer vooruit te kunnen.
Toch is er tussen al het slechte nieuws tóch wel nog plek voor wat positieve dingen. Na het NK indoor van vorige maand heb ik zelf bijvoorbeeld een tijdje niet kunnen trainen maar dat gaat nu weer goed! Ik haalde weliswaar een bronzen medaille op het NK alleen daarna was de blessure aan mijn hamstring wel nog erger geworden.
Verder ben ik nu bij mijn ouders en mijn zusje is daar de komende tijd ook. Omdat mijn zusje en ik allebei niet meer bij mijn ouders wonen zagen we elkaar niet zo vaak maar het ziet er naar uit dat we de komende tijd veel tijd hebben voor elkaar. Het virus houdt mensen dus uit elkaar maar brengt ons tegelijkertijd ook dichter bij elkaar.
En als laatste: ik heb een super leuke baan als User-Experience Designer bij een bedrijfje in Eindhoven, en het kantoor is een corner office! Ik ben nu dus als gritty women letterlijk in de corner office en ik heb ontzettend veel zin om mezelf verder te ontwikkelen en meer kennis op te doen, wie weet wordt het ooit mijn eigen kantoor in die hoek.
Tussen al het slechte nieuws probeer ik dus toch die positiviteit op te zoeken. Het is nu even doorzetten, maar ik vind het belangrijk om ook oog te hebben voor de dingen die wél goed gaan.
Geloof niet alles wat je denkt
Eens per kwartaal ga ik uit eten met een ex-collega. In deze blog zal ik haar ‘Kitty’ noemen. Deze keer was een speciale gelegenheid. Kitty heeft een grote carrière-stap gemaakt en mag zichzelf nu manager Public Relations noemen. Ze is dolblij met haar, in mijn ogen, dik verdiende promotie. Kitty is hoogopgeleid, open-minded, super gemotiveerd, creatief en enorm getalenteerd. Ze heeft in korte tijd veel bereikt.
Ik was dan ook super verbaasd dat Kitty dit helemaal niet zo voelt. Zoveel heeft ze eigenlijk helemaal niet gepresteerd vindt ze zelf. Zo moeilijk waren haar opdrachten niet, iedereen had hetzelfde gekund. Wat haar successen betreft? Gewoon heel veel geluk gehad. Kitty is dan ook vreselijk benauwd dat het management op een dag ontdekt dat ze haar te hoog hebben ingeschat en ze toch echt de vaardigheden en intelligentie mist die voor haar nieuwe functie nodig zijn. Kortom: Kitty voelt zich een bedriegster en is ervan overtuigd dat het een kwestie van tijd is voordat ze door de mand valt.
Veel vrouwen worstelen met deze rare soort onzekerheid. Het wordt het ‘imposter syndrome’ (oplichterssyndroom) genoemd en is een veelvoorkomend fenomeen. Je bent bang om door de mand te vallen ondanks het feit dat je prestaties goed zijn.
Het betreft veelal hoogopgeleide, getalenteerde en gemotiveerde vrouwen die beschikken over de nodige beroepsmatige kwalificaties en ervaring. En toch hebben die vrouwen last van innerlijke twijfels, voelen ze zich onzeker en onrustig door een voortdurend en soms verlammend gebrek aan zelfvertrouwen. Zij zijn geneigd onhoudbare hoge normen te stellen aan alles wat ze doen en zijn voortdurend bang niet goed genoeg te zijn: ‘als het niet perfect is, schiet ik tekort’ of ‘als ik niet 24/7 on top of the game ben maakt me dat incompetent’.
Een bepaalde mate van perfectionisme is Oké. Het zorgt ervoor dat je het beste uit jezelf haalt. Je gaat op in je werk en ziet fouten en feedback als mogelijkheden om te groeien en te leren.
Maar als je altijd streeft naar absolute perfectie, leg je jezelf een enorme druk op. Je slaat door in je kwaliteitsdenken. Je streeft naar iets wat niet haalbaar is en niet bestaat. Het is onmogelijk om altijd en overal het beste resultaat te bereiken of de beste te zijn. Het zorgt voor een ondraaglijk hoge werkdruk en stress en leidt uiteindelijk vaak tot faalangst en uitstelgedrag. Perfectionisme ontstaat uit het gevoel niet goed genoeg te zijn. Het is een schild dat je gebruikt om niet kwetsbaar te hoeven zijn.
Wees minder streng voor jezelf, gun jezelf dat goed, goed genoeg is en leer te vertrouwen op jezelf zodat je je perfectionisme kunt loslaten. Geloof in jezelf. Own je successen. Je hebt echt niet toevallig geluk gehad.
Enkele tips die je hierbij kunnen helpen:
- Laat je niet verlammen door al je gedachten. Vraag je niet te veel af ‘Lukt dit me wel of lukt dit me niet?’, ‘Ben ik hier wel de juiste kandidaat voor of niet?’, en durf te handelen. Als jij constant tegen jezelf zegt dat je niet goed genoeg bent of iets niet kan, dan wordt dat uiteindelijk jouw realiteit.
- Onderzoek je angsten en onzekerheden. Koppel je gevoel los van de feiten. Onderzoek waar jouw negatieve gedachten en gevoelens vandaan komen en zet er feiten tegenover. Focus op wat je daadwerkelijk hebt gepresteerd, je succesverhalen en de positieve feedback die je hebt ontvangen. Weet en doorleef: ‘ik kan het!’
- Omring je met mensen die onderschrijven dat je over grote kwaliteiten beschikt. Mensen met wie je je twijfels en onzekerheden kunt bespreken en die je kunnen helpen om barrières te slechten. Leer van vrouwen die een rolmodel voor je zijn of laat je coachen.
ANGST OM TE FALEN OF TE STRALEN
Our deepest fear is not that we are inadequate. Our deepest fear is that we are powerful beyond measure. It is our light, not our darkness that most frightens us. We ask ourselves ‘Who am I to be brilliant, gorgeous, talented, fabulous?’
Actually, who are you not to be?
You are a child of God. Your playing small does not serve the world.
There is nothing enlightened about shrinking so that other people won’t feel insecure around you. We are all meant to shine, as children do. We were born to make manifest the glory of God that is within us. It is not just in some of us; it’s in everyone. And as we let our light shine, we unconsciously give other people permission to do the same. As we are liberated from our own fear, our presence automatically liberates others.
Je kent ongetwijfeld bovenstaande tekst van Marianne Williamson uit haar boek ‘A return to love’ (1992).
Zo mooi!
Zo herkenbaar!
Ik heb ongelooflijk lang geaarzeld of ik ‘Gritty women get the corner office’ wel of niet zou schrijven. Kan ik dat wel? Wat als mensen het niet goed vinden? Wat als het niet lukt?
Vreemd genoeg, ook gedachten als: wat als het wel lukt? drongen zich aan me op. Niet alleen ‘faalangst’ maar ook ‘straalangst’ stak de kop op.
Ik realiseerde me dat ik niet zozeer bang was voor mislukking, maar juist bang was dat het wel zou lukken. Immers, als het zou lukken steek ik mijn kop boven het maaiveld uit. Dan heeft iedereen ineens een mening over me en, wie weet, dreig ik dan wel buiten de groep te vallen. Een goede reden om maar helemaal niet aan ‘Gritty women’ te beginnen. De bescherming van de ‘krabbenmand’ had het bijna gewonnen van mijn ambitie.
Mijn faalangst en straalangst zijn onderdelen van wie ik ben. Ze zijn er. Of ik dat nu wil of niet. Ik laat me er echter niet meer door verlammen. De belangrijkste eyeopener in mijn leven tot dusver is wel dat mijn gevoel van eigenwaarde groeit door te ‘doen’ – door mezelf voortdurend doelen te stellen en nieuwe dingen uit te proberen. Dit dwingt me uit mijn comfortzone te stappen en continu te groeien en te leren. Wat ik daarbij doe kan mislukken, maar dat maakt van mij nog geen mislukkeling. De twijfel aan mezelf en ikzelf als persoon: die mogen er allebei zijn. Een ongelooflijk bevrijdende gedachte.
Hoe zit dat met jou? Laat jij je leiden door je angst om te falen of word je belemmerd door de kans om te stralen?
Welke groep ben jij?
Ik wil mijn blog van deze maand beginnen met een mooie quote van Mary Kay Ash: “There are 3 kinds of people in this world: those who make things happen, those who watch what happens and those who wondered what happened”. Anja gebruikt deze quote in haar boek en moedigt daar bij aan om jezelf bij de eerste groep mensen te voegen: zij die dingen waarmaken.
Waarschijnlijk zou iedereen zich wel bij deze eerste groep willen voegen maar in de praktijk is het vaak wat lastiger. Bijvoorbeeld door een angst om te falen zijn er vaak mensen die dan maar liever helemaal niks doen. Ik heb mezelf daar ook vaak schuldig aan gemaakt. Maar voor degene die zich hier in herkent: je zult dan ook vaak genoeg meegemaakt hebben dat je achteraf een gevoel van spijt had. Toch?
In de laatste jaren doe ik dit zelf echter steeds minder. Ik ben zelfverzekerder en doelgerichter geworden. Ik heb te vaak ervaren dat ik achteraf dacht: “had ik maar…”
Deze maand februari staat voor mij in het teken van wedstrijden. 22 En 23 februari is het NK indoor atletiek, maar afgelopen week had ik al 3 wedstrijden waarbij ik mij PR wilde verbreken. Na een goed trainingskamp was ik hier helemaal klaar voor. Ik zou dingen gaan waarmaken; “make things happen”! Helaas gaat niet altijd alles zoals je wil…
Vorige week zaterdag was mijn eerste 800 meter indoor wedstrijd van deze winter. Dat was even weer wennen, maar de eindtijd was een goed begin! 3 dagen later vertrok ik naar Reims in Frankrijk voor een tweede wedstrijd. Daar ging het niet slecht, maar ik had weinig controle op de wedstrijd. Resultaat: geen PR en op 1 honderdste net naast het podium. 4e dus. Een paar dagen later kwam ik voor de derde keer die week in actie maar na 400 meter schoot er kramp in mijn been en moest ik stoppen. Ik werd dus letterlijk één van “those who watch what happens”, want terwijl ik aan de kant stond zag ik dat veel van de andere meiden in mijn race wel een PR liepen.
Zo’n situatie als dit is ontzettend vervelend. Ik baal van deze week want ik heb niet waargemaakt wat ik wilde. Helaas hoort dit er ook bij. Niet alleen in de sport kan dit gebeuren, maar in alle situaties die je tegen komt in je leven. Ik denk dat het juist in dit soort situaties belangrijk is hoe je er mee om gaat. Blijf je iemand die toekijkt wat er gebeurd of denkt wat er had kunnen gebeuren, of zet je dit om en zorg je er voor dat je de volgende keer wel weer waar maakt wat je zelf wil bereiken? Welke groep ben jij?
Ik ga zelf nu in elk geval herstellen en er alles voor doen om over 2 weken op het NK indoor weer 100% fit te zijn. Laten we hopen dat er dan wel een podiumplek of mooie tijden in zitten.
Carrièrevrouwen: stel je wat meer gritty op!
Recent berichtte Arbeidsorganisatie (ILO) van de Verenigde Naties dat bijna driekwart van de bedrijven die een evenwichtige man-vrouwverhouding in de leiding heeft meer winst maakt. Desondanks is slechts 15 procent van de chief executive officers (CEO’S) wereldwijd een vrouw. In Nederland is een op de acht bestuurders van grote bedrijven een vrouw. Onlangs heeft de Tweede Kamer een verplicht vrouwenquotum ingesteld voor de raden van commissarissen van beursgenoteerde bedrijven. Dat moet ertoe leiden dat in de toekomst tenminste 30 procent van de commissarissen in het bedrijfsleven vrouw is. Als een raad minder dan 30 procent vrouwen telt en er komt een positie vrij, dan mag die niet door een man worden vervuld. Totdat een geschikte vrouw is gevonden blijft de stoel leeg. Het is een grote stap naar meer diversiteit in de top van het bedrijfsleven.
Talentvolle, jonge vrouwelijke professionals en startende leidinggevenden zijn vaak onzeker. Dit kan al in een vroeg stadium een succesvolle zakelijke topcarrière schaden. Soms stellen zij in het begin van hun carrière hun ambitie al naar beneden bij. Zelfsaboterend gedrag en de zoektocht naar erkenning in een door mannen gedomineerde bedrijfscultuur zijn zaken waar veel vrouwelijke leidinggevenden in spé mee worstelen. Ze hebben ongelooflijk veel in hun mars maar zijn toch geneigd om hun capaciteiten te onderschatten. Ondanks hun succes en geleverde prestaties, geloven deze vrouwen bijvoorbeeld dat ze niet intelligent genoeg zijn en op een gegeven moment wel een keer door de mand zullen vallen. Daarnaast hebben veel vrouwen moeite om zichzelf te positioneren en te profileren. Het gevolg is dat vrouwen op de werkvloer vaak beter opgeleid zijn maar geen stoel binnen de managementboard weten te bemachtigen. Door zich meer bewust te worden van hun belemmerende overtuigingen en stereotiepe gedragspatronen èn door te leren te ontdekken en te begrijpen wat precies de spelregels in het bedrijfsleven zijn, kunnen deze vrouwen een enorme boost aan hun carrière geven. Niet door ‘mannengedrag’ te kopiëren maar door vanuit zelfkennis en een ‘ik ben goed genoeg’ houding zelfbewust de eigen koers te varen.
Talentvolle vrouwen mogen zich, in andere woorden, best wat meer gritty opstellen. We vinden het vaak lastig de nice girl in onszelf los te laten. Maar we hoeven niet altijd people-pleasers te zijn, het is helemaal niet verkeerd om je eigen belangen voorop te stellen.
Een gritty woman is een vrouw die weet wat ze wil bereiken en die met behoud van haar eigen stijl doelgericht is. Een gritty woman heeft inzicht in haar waarden en motieven, stelt haar prioriteiten, maakt haar eigen keuzes en durft te zijn wie ze is.
Ik ben ervan overtuigd dat het vrouwenquotum bijdraagt aan de versnelling van het aantal vrouwen aan de top wanneer vrouwelijke professionals en leidinggevenden vanuit zelfvertrouwen en zelfbewustzijn de regie over de eigen loopbaan in handen nemen. Over vijf jaar is de ‘pijplijn’ dan nog beter gevuld met vrouwelijk talent en zitten er meer vrouwelijke bestuurders daadwerkelijk in die corner office.
Trotspot
De dochter van een kennis van me (11 jaar) roept regelmatig: ‘Ik kan het niet’ en ‘dat lukt mij nooit’. Een uiting van onmacht en frustratie. Omgaan met tegenslag is lastig voor Nora. Samen even het ‘baalgevoel’ eruit zuchten schept ruimte om haar ‘rode gedachte’ (belemmerende overtuiging) van zich af te zetten en te vervangen door een ‘groene gedachte’ (helpende overtuiging). ‘Ik kan het niet’ wordt ‘ik kan het nog niet’. De speciaal in het leven geroepen ‘trotspot’ doet wonderen voor Nora. Het leert haar positiever te denken over zichzelf. Iedere dag weer wordt een trots-momentje op een kaartje geschreven en in een glazen pot gestopt. De trotspot is inmiddels bijna vol. ‘Wat kan ik al veel’, roept Nora nu steeds vaker.
Betrap jij jezelf op gedachten als ‘ik kan dat niet’ of ‘ik kan dat toch niet? Betrap jij jezelf erop dat je onbekende situaties vermijdt zodat je voorkomt dat je faalt, dom overkomt of je afgewezen voelt?
Blijf jij liever veilig en wel in je comfortzone? Daag jezelf wat vaker uit!
Als je altijd alleen maar die dingen doet waar je je goed bij voelt, dan is de kans groot dat het je ook tegenhoudt om te doen wat je werkelijk wilt en te zijn wie je bent/wilt zijn.
Voel je dat je hang naar zekerheid en je angst om te falen jou belemmert in je persoonlijke groei, verander dan ‘ik kan het niet’ in ‘ik kan het nog niet’.
Merk je hoeveel dat ene woordje extra scheelt qua gevoel en hoeveel meer mogelijkheden zich nu aan je openbaren?
De mooiste dingen gebeuren buiten je comfortzone: juist als je de grenzen van je kunnen opzoekt en nieuwe dingen probeert.
Ontwikkel jouw mindset door jezelf wat vaker uit te dagen en je successen te vieren. Voer die trotspot in, zodat ook jij over een tijdje roept: ‘wat kan ik al veel’.
Geen goede voornemens maar actie!
Beste lezer. Als eerste wens ik je een gelukkig nieuwjaar. Ik hoop dat je in het nieuwe jaar je doelen en ambities zal verwezenlijken. Zelf ben ik hard aan het werk om mijn doelen te halen. Ik ben bezig met afstuderen en ik ben hard aan het trainen voor mijn sport. Ik wil in deze januari blog niet al te cliché schrijven maar toch wil ik het even over het volgende onderwerp hebben: goede voornemens.
Januari is voor veel mensen de maand van nieuwe goede voornemens. Want er is geen beter moment dan het begin van het nieuwe jaar om nieuwe dingen te beginnen of oude dingen beter te doen, toch..?
Voor veel mensen is meer bewegen of sporten vaak een goed voornemen. Voor mij niet. Heel veel meer sporten kan ook niet echt voor mij. Maar ook andere goede voornemens heb ik niet. Begrijp me niet verkeerd, ik vind zeker dat het goed is om jezelf te willen verbeteren, maar met alleen een goed voornemen kom je er niet. Een mooie quote in het boek van Anja vind ik de volgende: “The pen that writes your life story must be held in your own hand”. Het is een quote van Irene C. Kassorla en het gaat er over dat je jezelf moet programmeren voor succes. Je moet open staan voor succes en er actie voor ondernemen. Alleen de pen vasthouden is niet genoeg, je moet er ook mee schrijven! En daarom wil ik geen goede voornemens. Ik wil goede acties.
Deze maand ben ik op trainingskamp in Zuid-Afrika. 4 weken lang ga ik samen met een goede groep hard trainen om onszelf te verbeteren. Geen goede voornemens maar actie! Vaak trainen we 2 keer per dag en doordat we alle tijd hebben om te trainen kunnen we ons daar goed op focussen. Verder is het lekker warm dus dat is goed voor je spieren en we trainen op 1400 meter hoogte, wat ook een extra trainingseffect geeft.
Zo’n trainingskamp in Zuid-Afrika klinkt voor sommige mensen als een soort leuke reis naar een onnodig ver land maar het is hard werken. Aan het einde van zo’n trainingskamp ben ik moe en heb ik zin om weer naar huis te gaan en soms moet je flink doorzetten als een training niet goed gaat. Ik ben wel heel blij dat ik de kans krijg om op zulke trainingskampen te gaan en het is een super mooi avontuur.
Ohja, en als ik nou echt een goed voornemen móét kiezen dan is het zeker om te genieten van alles wat ik doe en om vooral ook veel plezier te hebben.
Doorzettingsvermogen, leervermogen, avontuurlijkheid en durf zijn karakteristieken van een gritty woman. Wees dit jaar ook die gritty woman en laat deze eigenschappen zien! Dus mocht het zo zijn dat je een goed voornemen hebt, maak dan van je goede voornemen een goede gewoonte!