Ik wil mijn blog van deze maand beginnen met een mooie quote van Mary Kay Ash: “There are 3 kinds of people in this world: those who make things happen, those who watch what happens and those who wondered what happened”. Anja gebruikt deze quote in haar boek en moedigt daar bij aan om jezelf bij de eerste groep mensen te voegen: zij die dingen waarmaken.
Waarschijnlijk zou iedereen zich wel bij deze eerste groep willen voegen maar in de praktijk is het vaak wat lastiger. Bijvoorbeeld door een angst om te falen zijn er vaak mensen die dan maar liever helemaal niks doen. Ik heb mezelf daar ook vaak schuldig aan gemaakt. Maar voor degene die zich hier in herkent: je zult dan ook vaak genoeg meegemaakt hebben dat je achteraf een gevoel van spijt had. Toch?
In de laatste jaren doe ik dit zelf echter steeds minder. Ik ben zelfverzekerder en doelgerichter geworden. Ik heb te vaak ervaren dat ik achteraf dacht: “had ik maar…”
Deze maand februari staat voor mij in het teken van wedstrijden. 22 En 23 februari is het NK indoor atletiek, maar afgelopen week had ik al 3 wedstrijden waarbij ik mij PR wilde verbreken. Na een goed trainingskamp was ik hier helemaal klaar voor. Ik zou dingen gaan waarmaken; “make things happen”! Helaas gaat niet altijd alles zoals je wil…
Vorige week zaterdag was mijn eerste 800 meter indoor wedstrijd van deze winter. Dat was even weer wennen, maar de eindtijd was een goed begin! 3 dagen later vertrok ik naar Reims in Frankrijk voor een tweede wedstrijd. Daar ging het niet slecht, maar ik had weinig controle op de wedstrijd. Resultaat: geen PR en op 1 honderdste net naast het podium. 4e dus. Een paar dagen later kwam ik voor de derde keer die week in actie maar na 400 meter schoot er kramp in mijn been en moest ik stoppen. Ik werd dus letterlijk één van “those who watch what happens”, want terwijl ik aan de kant stond zag ik dat veel van de andere meiden in mijn race wel een PR liepen.
Zo’n situatie als dit is ontzettend vervelend. Ik baal van deze week want ik heb niet waargemaakt wat ik wilde. Helaas hoort dit er ook bij. Niet alleen in de sport kan dit gebeuren, maar in alle situaties die je tegen komt in je leven. Ik denk dat het juist in dit soort situaties belangrijk is hoe je er mee om gaat. Blijf je iemand die toekijkt wat er gebeurd of denkt wat er had kunnen gebeuren, of zet je dit om en zorg je er voor dat je de volgende keer wel weer waar maakt wat je zelf wil bereiken? Welke groep ben jij?
Ik ga zelf nu in elk geval herstellen en er alles voor doen om over 2 weken op het NK indoor weer 100% fit te zijn. Laten we hopen dat er dan wel een podiumplek of mooie tijden in zitten.